Öyle ağırım ki kendime…
Sessizlikler boy atıyor her şafak ertesinde. Pek çok şey mümkün olabilirdi ama olmasaydı böyle…
Gitmekle çözülebilmiş bir tek şey söyle; inanayım… “Keşke”ler, “iyi ki”ler…çaresizliğin kılavuz olduğu bir yol nereye gider?.. İnsanın yüreği aklına nasıl boyun eğer?..Gidişin müstehak mı yoksa
reva mı aşkınla dolu yüreğime?.. Sessizliğin, sessziliğim; çekeceğim daha nice acılara gebe… Zamanla geçer diyorsun ya içinden, olmuyor o işler öyle sevdiğim… Ama rahatlatıyorsa içini sen yine sayıkla dur yerinde; bu da geçer diye… Gözümün değdiği her yerde senle sensiz yaşarken ben, yüreğim ağırlaşıyor günden güne… oysa yüreğimin darası da artık ellerimde!..
reva mı aşkınla dolu yüreğime?.. Sessizliğin, sessziliğim; çekeceğim daha nice acılara gebe… Zamanla geçer diyorsun ya içinden, olmuyor o işler öyle sevdiğim… Ama rahatlatıyorsa içini sen yine sayıkla dur yerinde; bu da geçer diye… Gözümün değdiği her yerde senle sensiz yaşarken ben, yüreğim ağırlaşıyor günden güne… oysa yüreğimin darası da artık ellerimde!..
