Seni
cümlelere indirgemek, hayatıma kattığın tüm anlamı sözcüklere yüklemek o kadar
zor ki, nereden başlayacağımı bilemiyorum…
Daha
bebekken başladı hikâye… İşe neden geç gittiğini anlamazdı kimse oysa bana mama
yetiştirmekti tüm derdin sadece… Yürümeyi öğrenirken bir elimden sen bir
elimden annem tutardınız. Ama sen attığım adımları izlerdin, düşeceğimi önceden
kestirirdin. Sımsıkı tutardın beni; desteğimdin. Dimdik yürümeyi öğrettin... Her
karneme aldığın hediyelerdeki sevincimdin. Oyunlarda bana yer kalmadığında, tek
başına oyun kurmaya yeterdin. Üzüldüğümde sığındığım limanım; tesellimdin… Yıllar
geçtikçe daha da derinleşiyor bendeki yerin. Büyüdükçe daha çok ihtiyaç
duyuyorum desteğine, öğrettiklerine, tesellilerine… Sen, benden önde durdun hep canımı acıtacak her şeye.
Ama düşmeyi de öğrettin kendi başıma kalkabileyim diye… Her şeye inat(!)
güçlüysem hala bu senin sayende…
Çocuk
büyütmek emek ister derler hep. Emeğine o kocaman yüreğini katıp, sevgiden
yollar sundun ömrüme… Göremedim çoğu zaman, belki de görmememdi doğru olan…bilmiyorum…
Ama bildiğim bir şey var ki hangi yolda yürürsem yürüyeyim attığım her adımda yanımdasın.
Benim için topla tüfekle yıkılamayacak bir kalesin. Çıktığım da oldu o kaleden,
büyüdüğümü sanmanın hevesiyle. Bedelini ödettin elbet ama yine de kapılarını
sorgusuz sualsiz açtın her döndüğümde. Hayatımı kolaylaştıran bir o kadar da
yokuşa sürensin... Hepsi bir yana ömrünü bir an bile sıkılmadan ömrüme adayansın...
Geçeceğim denizlere gemisin… Kurduğum hayallere umutsun... Yarın ne olacağını
bilmediğimiz şu hayatta, en güvendiğimsin…
Bazen
karşı kıyıya geçmek gerekir ya; sen hayatımın delice akan nehirlerine köprü
kuransın… Yanımda olamasan bile, konuşarak hiç anlaşamasak bile, bil ki babam;
kızının tanıdığı en büyük kahramansın… ve hep öyle kalacaksın…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder