"Muhakkak ki bütün insanların birer ruhu vardı, ancak birçoğu bunun farkında değildi ve gene farkında olmadan geldikleri yere gidecekti. Bir ruh ancak bir benzerini bulduğu zaman ve bize, bizim aklımıza, hesaplarımıza danışmaya lüzum bile görmeden meydana çıkıyordu... biz ancak o zaman sahiden yaşamaya -ruhumuzla yaşamaya- başlıyorduk. O zaman bütün tereddütler, hicaplar bir tarafa bırakılıyor, ruhlar birbiriyle kucaklaşmak için her şeyi çiğneyerek birbirine koşuyordu."
"Ona söyleyecek ne kadar çok şeylerim vardı... Bunların, bütün ömrüm boyunca konuşsam bitmeyeceğini sanıyordum. Çünkü ömrümce susmuş, zihnimden geçen her şey için "adam sen de, söyleyip de ne olacak sanki?" demiştim. Eskiden her insan hakkında, hiçbir esasa dayanmadan, sırf mukavemet edilmez bir hissin, bir peşin hükmün tesiriyle nasıl; "bu beni anlamaz!" demişsem, bu sefer bu insan için gene hiçbir esasa dayanmadan, fakat o yanılmaz hisse tabi olarak: "İşte bu beni anlar!" diyordum."
Kürk Mantolu Madonna // Sabahattin Ali
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder