Kelimeler...

“Kelimeler albayım, bazı anlamlara gelmiyor.” 

Gelmiyor işte. 

Ne kadar istesen de olmuyor. 

Bir beste çınlıyor zihninin duvarlarında

ama sözler bir türlü gelmiyor. 

Koca bir bulut oluyor da insan, 

yağamıyor bir türlü o toprağa, 

çıplak kalıyor ağaçlar, çiçekler açmıyor... 

ne yaparsan yap bahar gelmek bilmiyor...

Güçlü olmak gerek böyle havalarda. Güçsüzlük diye bir şey yok aslında. Ya başkaları üzerinde kullanıyor insan gücünü, ya da yaşadıklarına direnmek, sustuklarına katlanmak için kendine saklıyor. İkincisindenim ben. Kendi tercihim değildi, öyle denk geldi… Hayat kimseye alternatif sunmaz zaten…  

Kelimeler diyorduk… 

Bundan yıllar yüzyıllar önce, 

bazı anlamlara gelmeyen o kelimeler 

çaresizliğin girdabında susmaya eşitlendi. 

Bu yüzden; susmak bazı aşkların ana dili,

bildiğin tüm sözcüklerle bir çift gözde kaybolmaksa;

yalnızca kendini ıslatan bir kırkikindi…

Kelimeler diyorduk...

Oysa susmak zamanıdır şimdi…